köpeklerin ve ana haberlerin ortasında

belki sonrası yok, olsun

benim aczim senin mezhebinden

belki sonrası yok bu yürüyüş son

keşke 'senin dinin benim' diyebilsem

rakı sofraları yeniden kurulur ihtifalden

ben çıkarırım kalbimi bir yumruk gibi masaya koyarım

benim aczim sensin ve yaşlanmayacak ellerin

ben seni zaten ellerinden başlayarak sevdim

ilk ellerini görmüştüm sonra bir yüz

sonra gözlerin, gördüğüm bütün yüzleri unutmak için

tam kendimi terk edecektim ki bir şarkı

ulan dünya mı sağır oldu yoksa burası dünya mı değil

ben cehennemi de gördüm oysa, bana benziyordu

bir iki çevre düzenlemesi filan yetmiyordu

buldozerler çağırdın, kepçeler, kocaman makineler

yıktın ve bıraktın ateşi, ateş ki vallahi ellerin

bir tutsam belki sonrası bir bahçe

sahra'nın, kerbela’nın, kapitalizmin

tam ortasında bir bahçe, bir akşam üstü

bir tutsam ellerinden bir daha ölmem ki

zaten evvela ölmeden

kimse senin ellerinden tutamaz ki!

bir kara parçasının bile intiharına neden

bu cennet ehlinin bir çeşit temsil hakkıdır

affedersin ama ortadoğu'nun amına koydular sevgilim

aklıma geldikçe küfrediyorum

bir yanda faşizm bir yanda yardak serenatı

devlet kustukça yaşanmıyor bu mevsim

nedir ulan bu yeni dünya düzenine yavşama merakı

bunca kan ve nefes alan leşler arasında

köpeklerin ve ana haberlerin ortasında seni tanıdım,

öldürülen masumlar kadar güzeldin

sonrası var mı bilmiyorum ama olsun

kuralları bilmediğimden emin olmalıyım;

tutup boynundan öpmek var mıydı? olsun!
allah tüm devletlerin belasını versin

benim ahım da belam da sensin

allah'ım o'na inanmak ne güzel!
bu boktan dünyada ‘onu sevebilmek’ gibi bir şey var

ya bir yer ayırtsın yanından ya uzaktan seyredeyim

ama bana kalırsa; sen, meryem, o ve ben

beraber sinemaya gidelim.